W mężu mam oparcie – rozmowa z Izabelą Śramkiewicz

Z Izabelą Śramkiewicz – mamą małego Wincenta z Krzeszyc rozmawia Ryszard Waldun.

R.W.: Żona, matka, pielęgniarka oddziału Internistyczno-kardiologicznego Szpitala Powiatowego w Sulęcinie. Znajdujesz czas dla siebie?
I.Ś.: Odkąd urodził się Wini cały świat kręci się wokół niego. Tak w rzeczywistości tego czasu mam naprawdę niewiele. Do tego jest Wiktor, który też domaga się uwagi. Myślę, że od dziewięciu miesięcy nie miałam chwili żeby pomyśleć o sobie.

R.W.: Dlaczego właśnie wybrałaś pielęgniarstwo, a nie inny zawód?
I.Ś.: Słyszałam wiele opinii na temat pielęgniarstwa jako zawodu. Większość skupia się na tym, że jest to trudny, wymagający zawód i do tego mało płatny. Zgodzę się z tym. Jednak ja znajduje inny odcień tego zawodu. Podoba mi się w nim to, że każdy dzień jest inny, każdy pacjent jest inny i trzeba nieustannie dostosowywać się do zmieniającej się sytuacji. Każdy dzień w pracy to nowe wyzwania i walka ze swoimi słabościami. Dzięki pielęgniarstwu można się wiele dowiedzieć o sobie. Ponadto pomaga się ludziom w potrzebie i to jest najpiękniejsze.

R.W.: Masz dwóch synów, kiedy urodził się Wincent i okazało się ze jest chory – nie pomyślałaś dlaczego my?
I.Ś.: Chyba każda matka, której rodzi się chore dziecko zastanawia się nad tym dlaczego ja? Każdego dnia zastanawiam się jak to się stało, dlaczego i co nas jeszcze czeka. Czasem zastanawiam się, czy zrobiłam coś źle, czy to przeze mnie? Na szczęście nie mam zbyt wiele czasu żeby się nad tym zastanawiać Pomaga mi podejście Pawła, który zawsze mi tłumaczy, że może lepiej że to nam się przydarzyło, a nie komuś innemu, bo my sobie poradzimy. Zrobimy wszystko żeby Wini był najszczęśliwszym chłopcem na świecie.

R.W.: tego życzę Tobie i całej rodzinie.

Ryszard Waldun
fot. arch. rodzinne